Pieter Geerts uit Alphen (Noord-Brabant) zat voor de televisie en keek naar Robs Grote Tuinverbouwing. Daar zag hij Ivo Putman en werd hij geprikkeld bij het horen van Ivo’s website Plantplezier. Pieter werd nieuwsgierig en kroop meteen achter zijn computer. Per mail stuurde hij Ivo een compliment en van het een kwam het ander. Deze week in ‘Trots op….’ Pieter Geerts met zijn verhaal over zijn ‘Kijkakker’. Pieter Geerts schreef zelf zijn ‘Trots op….’ verhaal aan Plantplezier:
Vanaf mijn lagere schooltijd wist ik, dat ik later op de boerderij mijn boterham moest gaan verdienen.
In verband met de uitbreiding van ons dorpje Empel, moesten we eind jaren zestig met de boerderij uitwijken naar het ‘buitengebied’. Begin jaren zeventig begon ik de kale tuin om de boerderij op mijn manier met wat struiken aan te ‘kleden’. Het aankleden bleef beperkt tot wat meidoornstruiken. Een jaar of wat later plantte ik er een kleine fruit-boomgaard bij, wat appel en perenboompjes . De meidoorns waren prachtige struiken op stam geworden en de fruitboompjes begonnen vrucht te dragen.
Totdat ik een ziekte in de fruitboompjes waarnam. Niet wetend dat het perenvuur bleek te zijn. Meidoorns, appelbomen én perenbomen bleken niet zo’n goede combinatie te zijn. Les één zat in de pocket !
Ik kreeg steeds meer plezier in het werken met bloemen en planten en liet me niet uit het veld slaan. Dit resulteerde in een tuin rond de boerderij van zo’n tweeduizend vierkante meter. Maar helaas ook deze boerderij stond inmiddels wéér in een uitbreidingsgebied en ik besloot in de hoveniers-sector mijn geluk te gaan zoeken. Probleem was mijn beperkte plantenkennis. Mijn voorman adviseerde me om wat boeken van tuinmannen en tuinvrouwen te kopen. Boeken van Rob Verlinden, Modeste Herwig, Wim Oudshoorn, Dina Deferme en Piet Oudolf.
Toen kwam er een lapje grond vrij van de Volkstuinenvereniging Alphen. In eerste instantie wilde ik daar groenten, aardbeien en aardappelen voor eigen gebruik gaan telen. Want zo ‘hoort’ dat, in een volkstuintje.
Maar de eerste aardappeloogst verliep niet zoals gepland en mijn vrouw vreesde de kleine beestjes die in al die groentes ook hun buikje proberen te vullen.
Vandaar dat ik even niet met mijn handen in de grond zat te wroeten, maar meer met mijn handen in het haar. Wat nu ?
Vrij snel kwam ik toen op het idee om een bloementuin aan te leggen. Mijn inmiddels opgebouwde plantenkennis en smaak zouden voor een goede invulling moeten kunnen zorgen. Zónder compromissen, dus helemaal zoals ik het mooi vindt. Het tuintje grenst aan een wandelpaadje waardoor de nieuwsgierigheid van wandelaars snel was gewekt en ik soms meer uitleg sta te geven dan met planten of onderhoud bezig ben, maar ik geniet er met volle teugen van.
Het geeft me veel plezier om in de Kijkakker bezig te zijn. Nóg meer plezier heb ik als anderen het ook leuk vinden. Daarom is de Kijkakker mijn trots !
Met een fleurige groet, Pieter Geerts