Het is al weer wat jaren geleden dat Rob nét voor de zomervakantie zijn been brak. Voor een actieve man als hij is dat een ramp, maar voor mij bracht het een leuke uitnodiging met zich mee.
Het is algemeen bekend dat Rob in Spanje een huis heeft en natuurlijk wordt de tuin daar door hemzelf onderhouden. Nu had hij inmiddels ervaren dat een gebroken been en tuinwerk slecht samengaan. Daarom kreeg ik de uitnodiging om samen met een vriend met hem mee te gaan. Ik zou wat tuinwerk doen, maar kreeg genoeg tijd om daarnaast met die vriend nog uit te gaan. Een perfecte deal dus.
Toen Rob tussen de middag siësta hield en wij ons wat verveelden, besloten we een wedstrijd te doen wie het snelst met Rob’s rolstoel over de rand van het zwembad kon rijden. Ik verwachtte dat ik een grote kans maakte om dit te winnen, maar natuurlijk belandde juist ik met de rolstoel in het zwembad. Lachend visten wij de stoel uit het water en zette hem in de zon te drogen.
Even later kwam Rob op zijn krukken aangelopen met het voorstel om een dorpje te gaan bezichtigen. Nog voor hij was uitgesproken, hadden wij de auto al gestart. Tot we opeens Rob horen schelden omdat hij op het natte kussen van de rolstoel was gaan zitten. Toen we lachend om de hoek kwamen lopen kon Rob met geen mogelijkheid boos blijven. We zijn, nadat Rob een droge broek had aangetrokken, brullend van het lachen alsnog in de auto gestapt. Het werd een perfecte aftrap van een geweldige vakantie. Eens kijken of ik het dit jaar ga overtreffen want ik ga nu ook op vakantie. 31 augustus schrijf ik weer een nieuwe column in een nieuwe nieuwsbrief. Graag tot dan en fijne vakantie.
Zonnige groet,
Ivo