Laatst ben ik met vrienden naar het Van Gogh museum geweest. Ja, ja ik hoor je denken: ‘Wat is die jongen toch cultureel’.
Dus ik op zaterdag om 12 uur, topdrukte, samen met vrienden op de fiets midden door Amsterdam. Onderweg natuurlijk oppassen. -Stoppen bij de brug voor een racefietsers van links, moeders met tassen van rechts, ho links heeft hier in Amsterdam ook al voorrang, stoplicht op rood maakt niet uit gewoon doorfietsen, dat is Amsterdam!-
Tussen de verkeersdrukte viel het me op dat er weinig groen te bekennen was. Weinig mooie hoge bomen, geen huizen met mooie gevulde bakken voor de deur of planten in de vensterbank. -Whoohoo, pas op, niet wegdromen, daar lag ik bijna onder een tram!-
Aangekomen bij het museum m’n fiets geparkeerd en snel naar binnen. -Pffff we hebben het overleefd.- Na een uurtje rondlopen in het museum kwam ik tot de conclusie dat Van Gogh niet echt mijn schilder was. Iets te veel impressionisme. Ik ben meer een realist en laat ik nou juist op dat moment tegen het schilderij van de amandelbloesem oplopen. Ik denk dat iedereen dit schilderij wel kent, met het beroemde blauw met die tak en bloemen. Ik heb wel tien minuten naar dit schilderij gekeken en zat helemaal in het schilderij, totdat iemand mij aanstootte. Of ik plaats wilde maken. Er waren meer mensen die het schilderij wilden zien.
Waarom ben ik nou juist voor dit schilderij gevallen, vroeg ik me af toen ik naar buiten liep. Het schilderij had me zelfs tot rust gebracht na het gejaagde van de stad. Ik kan alleen maar tot de conclusie komen: ‘Green is relaxing’. Bedankt voor dit inzicht Vincent.
Misschien wordt een stad als Amsterdam minder gejaagd als er meer groen in zou worden gebracht. Een kleine tip van een tuinman.
Groene groet, Ivo.