Prachtig zag ze eruit, nadat ik haar keurig had teruggesnoeid. Precies zoals het ‘hoort’. Niet in het oude hout geknipt, wel de jonge uitlopers ingenomen. Een hele oude struik, deze druif, die langzaam ook al best wel wat ruimte begon in te nemen.
Eigenlijk iets teveel ruimte, maar ik had respect voor deze oude dame. Ik gaf haar de verzorging volgens het boekje en daarmee dacht ik recht te doen aan haar leeftijd.
Ik denk dat iedereen dat wel kent; ingehouden trots, terwijl je niets liever zou willen doen dan iedereen erbij roepen omdat je wilt laten zien wat je gedaan hebt. Eigenlijk hoop je stiekem op de waardering van een ander. Ik had dat met deze druif ook een beetje. Ik was nog een stukje jonger dan ik nu ben, en wilde Rob laten zien wat ik van deze druif had gemaakt. In mijn ooghoeken zag ik hem met een plant de tuin in lopen, knipte voor de vorm nog een ‘laatste’ takje weg, deed een stap naar achteren waardoor ik in het midden van het pad kwam te staan en de loop van Rob een beetje blokkeerde.
“Mooi gedaan Ivo” was zijn reactie en nadat hij de snoeischaar van mij overnam, knipte hij drie grote takken weg. Ontstelt keek ik hem aan en hij lachte naar me.
“Je hebt de druif perfect gesnoeid”, zei hij, “maar hoewel de stuik nu na mijn actie misschien iets minder mooi is dan toen jij stopte, zal je zien dat deze druif er komende zomer fantastisch bij zal staan met meer nieuwe, jonge ranken. Veel mensen durven dit niet. Toch moet je af en toe zo’n oude struik hard aanpakken, zodat deze de kans krijgt om te verjongen.” Ik schoot in de lach omdat ik met deze zin even aan mijn eigen oma moest denken. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om haar hard aan te pakken, al denk ik dat ik met haar een geweldige tijd zou hebben als ik haar kon verjongen.
De volgende zomer was de druif prachtig, precies zoals Rob had gezegd. En deze dame kon weer jaren mee, omdat ze beter in haar tuin paste.
Goede groet, Ivo