Jeremy tovert iedere week weer iets lekkers van de barbecue. Een gerechtje dat hij ‘even’ met wat kruiden in elkaar zet met dat wat hij tegenkomt in de koelkast en tuin. Hij lijkt er nauwelijks over na te denken. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en je ziet dat hij plezier beleeft aan het barbecueën.
Automatisch denk ik op zo’n moment dat het niet zo moeilijk moet zijn, wanneer ik hem in een handomdraai onder mijn ogen iets op tafel zie toveren. ‘Dat moet ik ook kunnen’ was dan ook de gedachte toen ik een paar weken geleden op een mooie dag de barbecue uit de schuur toverde.
Ik had wat vlees gekocht, maar was niet speciaal op zoek gegaan naar kruiden of sausjes. Ook ik zou, net als Jeremy, mijn ingrediënten vinden in mijn eigen koelkast en de kruiden gewoon halen uit mijn eigen tuin om zo een heerlijk barbecuegerecht voor mijn gezin maken.
Iedereen zat er klaar voor en hoewel mijn licht kritische dochter al meteen een vies gezicht trok bij het zien van de violen en goudsbloemen in de sla, was ik hierdoor niet ontmoedigd, druk met het garneren van het vlees. Iets te druk misschien…
Ik wilde eerst graag denken dat de bloemen in de sla ‘gewoon’ nog wat te ‘ongewoon’ waren voor mijn kinderen en zij daardoor wat sceptisch begonnen aan mijn enthousiast gekruide vlees. Toch had ik, zonder dat de kinderen het merkten, aan één korte blik van mijn vrouw genoeg. Hiermee bevestigde zij dat de kinderen gelijk hadden en het vlees écht niet was gelukt. Ik proefde het ook. Het was gewoon te veel van alles; te veel overheersende kruiden samen, te veel bloemen en te veel enthousiasme misschien ook.. De smaak was zo in het vlees getrokken dat er niets anders opzat dan dit gerecht als verloren te beschouwen en een frietje te halen. Met dat laatste waren de kinderen natuurlijk meteen om.
Mijn waardering voor de barbecuekunsten van Jeremy zijn in ieder geval met tweehonderd procent gestegen en inmiddels kent ook hij mijn verhaal. Met een vette knipoog naar mij, plaagde hij Rob weer eens door te zeggen dat het recht knippen van zo’n heg toch echt ‘een eitje’ moet zijn. Uiteraard ‘hapte’ Rob meteen, zoals wij dat van hem gewend zijn.
Ach ja, van barbeknoeien naar heggen snoeien. Ieder zijn vak
Een smakelijke groet,
Ivo